Tien jaar was hij manager van Hudito H1: Hans van der Plaat. Na vele functies binnen de club en oud-keeper van het eerste elftal, was deze functie op zijn lijf geschreven. Hans regelde alles en zorgde ervoor dat wij konden hockeyen en plezier maken. Hij genoot daar zichtbaar van.

Hans was geen man van grote woorden. Met zijn norse blik riep hij in eerste instantie wat terughoudendheid op. Raakte je eenmaal met hem in gesprek dan merkte je direct dat het een heel vriendelijke man was, de rust zelve en altijd in voor een biertje. Met Hans erbij was het ontspannen en gezellig.

Als manager organiseerde hij alles tot in de puntjes. De toen nog katoenen shirts werden iedere week gewassen en gestreken, de koffie voor ons, scheidsrechter en tegenstander stond altijd klaar en na afloop werd iedereen verzorgd. Zelf nam hij tijdens de wedstrijd plaats in de dugout, het liefst rokend op een sigaartje. Menig speler vervloekte Hans wanneer hij gewisseld werd. Niet vanwege de wissel, wel vanwege de rook die je dan in je gezicht kreeg uitgeblazen.

Op Hans werd je niet boos. Daar was geen aanleiding toe. Hans was loyaal naar de spelers en naar de coaches. Van conflicten hield hij niet en bij mijn weten waren die er ook weinig. Bij Hans kon je je verhaal kwijt waarna je weer over ging tot de orde van de dag. En Hans werd zelf ook nooit boos. In die 6 jaar dat ik hem meemaakte als manager is dat maar twee keer gebeurd. Een keer was op teamweekend toen we iets kinderachtigs hadden gedaan, de andere keer toen de shirtjestas verdwenen bleek te zijn. Hans kreeg het Spaans benauwd toen hij de tas niet terug kon vinden en voorzag grote problemen. Toen bleek dat Victor de tas mee naar huis had genomen om onze namen achterop te laten bedrukken, was hij even verontwaardigd maar verscheen al snel zijn kenmerkende brede grijns.

Talrijk zijn de herinneringen aan onze teamweekends in de Ardennen. Hans regelde alles. De spelers en begeleiding hoefden slechts in te stappen en gingen een geweldig weekend tegemoet. Het ontbrak ons aan niets, want Hans was gul en vond een biertje met het team heel belangrijk. Daarbij was het voor ons jongelingen een kunst om Hans bij te houden. Geke zag haar man genieten en sprak dan ook liefkozend over ‘haar’ mannen als ze met ons en Hans na de wedstrijd een glas rode wijn dronk. Hans en Geke waren in die tijd echt de ouders van het team.

In Hans verliezen we een geweldig fijn mens en een groot Hudito’er. Wij als spelers van toen bewaren vele prachtige herinneringen aan onze vriend en manager.

Wessel Pil

Op de foto zien we de selectie van H1 in het seizoen 2003-2004, destijds uitkomend in de Overgangsklasse. Op de middelste rij staat een trotse Hans met Hudito-das, tweede van rechts.