In Memoriam

Rosemarijn Dekker (1972-2024)

Het is een natte en koude avond in januari en het is druk op de Trim 3 groepsapp. Het regent afmeldingen en echt alles lijkt vandaag een goed excuus om niet te komen trainen. Roos appt: Ik warm heel even op van de rugby en ik kom eraan! Roos laat het nooit afweten, is trouw aan haar team en grijpt iedere mogelijkheid aan om te sporten of om gewoon in beweging te zijn. Op maandagavond op de fiets naar Den Haag om een uitwedstrijd te spelen is geen uitzondering, bij Roos lijkt er altijd een schepje bovenop te kunnen. Met ogenschijnlijk gemak en een bijna afgunstig makende energie jongleert Roos met een druk gezin, werk, studeren, politiek en verschillende sporten; als speler, maar ook als trainer/coach, scheidsrechter, betrokken ouder en wat niet meer.

Niet alleen op trainingsavonden, ook in wedstrijden is Roos een zekere factor, meestal op rechtshalf. Rustig en vast aan de bal, karakteristieke motoriek en lastig te passeren. En mocht het al lukken, kun je rekenen op een tackle back... je moet Roos altijd twee keer voorbij. Zonder al te nadrukkelijk of heel verbaal aanwezig te zijn, gaat Roos altijd mee voorop in de strijd, een stille kracht, maar superfanatiek (Roos houdt niet van verliezen) en altijd sportief.

Superfanatiek geldt voor de wedstrijden en de trainingen. Zelden mist Roos een training en als altijd gedreven en serieus houdt ze iedereen erbij, anderen coachend tijdens de oefeningen. En er moet niet teveel worden gekletst, dat krijg je dan gewoon te horen. In de wedstrijden speelt Roos met de dezelfde intensiteit en het liefst zonder wissel, zelfs als ze het in het laatste kwart niet meer kan belopen. Dat leidt nog wel eens tot gemopper in de laatste linies, maar dat wordt met een biertje na afloop snel weer bijgelegd.

Ook dat biertje na afloop, de derde helft, trimmerstoernooien en hockeyfeestjes horen erbij. Als er wat te feesten en te dansen valt, is Roos van de partij en kan ze enorm genieten. Ook buiten het veld is Roos een verbindend element in het team en ze is groots in kleine dingen... een nieuwe teamgenoot erbij betrekken, op het gemak stellen en wegwijs maken binnen de club, altijd betrokken en geïnteresseerd in anderen. En op zijn tijd worden we getrakteerd op die typische Roos humor, droog en ironisch. Na de wedstrijd met een grote grijns op het gezicht tegen de teamgenoot die het nooit kan laten een tegenstander te provoceren: ‘Je was weer lekker bezig’. Als het nodig is, wanneer gevraagd, of ongevraagd, kan Roos heel duidelijk haar mening geven, over het spelverloop, of een willekeurig ander onderwerp, waar nodig scherp, onomwonden en altijd oorspronkelijk en onafhankelijk.

Waar Roos belangrijk is voor de teambanden, laten de banden in haar knie haar in de steek. Niemand van het team kan zich herinneren Roos ooit zonder kniebrace te hebben zien spelen en meer dan eens verlaat Roos na afloop van de wedstrijd strompelend het veld. We zijn dan ook niet heel verbaasd dat in mei 2023 Roos aankondigt te gaan stoppen met hockey. Evenmin is er iemand verbaasd dat krap een maand later Roos zich weer aanmeldt bij de club. Simpele verklaring: volgens de arts wordt de knie niet beter, maar veel slechter kan het ook niet worden.

Nu, bijna een jaar later, moeten we definitief en onomkeerbaar afscheid nemen van Roos en het valt ons zwaar. De vele en mooie herinneringen die we met elkaar delen tonen wat Roos voor ons betekent en dat er een groot gat is geslagen in het team. Wij, en velen met ons, hebben een bijzonder en mooi mens en een sterke en stoere vrouw verloren.

Als teamgenoten zullen we onze eerste wedstrijd zonder Roos om beurten op rechtshalf spelen. We kunnen de leegte er niet mee vullen; als team willen we Roos eer bewijzen en het zal een eer zijn om op die positie te spelen. En onze tegenstanders zullen spelen tegen een onzichtbare en onverwoestbare kracht.

Trim 3